Artikeloverzicht

‘Ik voelde meteen: we gaan dit gewoon fiksen’

Claudia (50) wist niet of het moederschap er nog inzat voor haar, toen ze zestien jaar geleden een dwarslaesie kreeg. Inmiddels heeft ze een 6-jarige zoon, Niek. “Ondanks dat je beperkt bent, kun je gewoon moeder zijn.”

“‘Dan kan ik zeker geen kinderen meer krijgen?’ Dat was één van de eerste vragen die ik in het ziekenhuis stelde toen ik hoorde dat ik een lage dwarslaesie had. Ik was destijds 34 en had mijn kinderwens lange tijd voor me uitgeschoven – ik wilde eerst studeren en carrière maken. Maar toen ik mijn benen niet meer voelde na een val van mijn paard, schoot diezelfde kinderwens meteen door mijn hoofd. Blijkbaar was ik er onbewust toch heel erg mee bezig.”

De dienstdoende arts vertelt Claudia dat kinderen krijgen zeker nog mogelijk is. “Dat stelde me gerust – daardoor kon ik het onderwerp weer even loslaten. Ik moest wel, want ik stond in de overlevingsmodus. Natuurlijk was ik boos – waarom overkwam mij dit? Ik heb flink wat tranen gelaten om het feit dat ik nooit meer zou kunnen lopen. Tegelijkertijd was ik nuchter. Ja, het was vreselijk, maar niet het einde van de wereld. Dat rationele zit nou eenmaal in mijn karakter.”
Zelfredzaamheid is de grootste prioriteit van Claudia. “Ik had maar één doel: zo snel mogelijk weer zelfstandig kunnen leven. Ik hou niet van hulp en zag het absoluut niet zitten dat iemand me zou helpen bij het plassen of douchen. Zelf de regie nemen, dat vond ik belangrijk – en revalidatie was mijn weg naar de vrijheid.”

Zoeken naar excuses

Tijdens haar revalidatie in de Sint Maartenskliniek leert Claudia onder meer haar benen zelfstandig op te tillen, transfers te maken – van bijvoorbeeld haar bed naar haar rolstoel – en zelfstandig te douchen. Met succes, want na drie maanden mag ze naar huis. Haar kinderwens staat op dat moment op een laag pitje. “Ik was vooral bezig om mijn leven weer op de rails te krijgen. Zo moest ik mijn appartement verkopen en op zoek naar een aangepaste woning.”

Pas als ze haar huidige man ontmoet, komt het onderwerp ‘kinderen’ weer ter sprake. “Ik was bijna veertig en Jack had al twee kinderen uit een eerdere relatie, dus ik stelde me erop in dat het niet meer ging gebeuren. Het leek me ook gedoe, transfers maken met een dikke buik. En stel dat er een keizersnee nodig was, wat zou dat doen met mijn buikspieren? Onbewust zocht ik naar excuses om niets meer met mijn kinderwens te hoeven doen. Toen mijn menstruatie op een gegeven moment uitbleef, dacht ik dat ik in de overgang kwam. Ik besloot: het is goed zo, nu is het klaar.”

Shock

Voor de zekerheid doet Claudia nog wel een test om een zwangerschap uit te sluiten. Die is negatief. Ook latere testen laten een negatief resultaat zien. Maar toch klopt er iets niet, voelt Claudia. “Ik voelde me gek. Was misselijk, hartstikke moe. In die periode bleek mijn schoonvader ernstig ziek, dus ik dacht dat mijn klachten daarmee te maken hadden. Maar toen ik allerlei bubbeltjes in mijn buik voelde, zei ik tegen mijn man: ‘Volgens mij ben ik gewoon zwanger.’ Uiteindelijk blijkt een vierde zwangerschapstest positief. Claudia belt meteen haar revalidatiearts in de Sint Maartenskliniek. “Hij zorgde ervoor dat ik terecht kon in het Radboudumc in Nijmegen en regelde dat ik alle onderzoeken en echo’s op één dag kon krijgen. Ontzettend fijn.”
Zelf denkt Claudia ongeveer twaalf weken zwanger te zijn. De shock is dan ook groot als de echo een zwangerschap van 27 weken laat zien. “Ik schrok enorm, vooral omdat ik medicijnen slikte voor mijn blaas. Welk effect had dat op de baby? Gelukkig zag alles er goed uit op de echo en hoefde ik me geen zorgen te maken.”

"Niemand begon over het feit dat ik in een rolstoel zat, of dat het misschien wel lastig zou worden. Ik was gewoon een vrouw die moeder werd."

Een vrouw die moeder werd

Claudia weet het zeker: dit heeft zo moeten zijn. “Stiekem ben ik wel blij dat het zo is gegaan. Anders was ik er misschien teveel over gaan nadenken of had ik nog meer excuses verzonnen. Nu was mijn zwangerschap een feit. Ik voelde meteen: we gaan dit gewoon fiksen.” Ook de reacties uit haar omgeving zijn positief. “Toen ik familie en vrienden vertelde dat ik zwanger was, viel mijn dwarslaesie helemaal weg. Iedereen was blij voor me en niemand begon over het feit dat ik in een rolstoel zat, of dat het misschien wel lastig zou worden. Ik was gewoon een vrouw die moeder werd.”

Creatieve oplossingen

Met nog maar veertien weken te gaan, schieten Claudia en haar man in de regelmodus. “We zochten volop naar praktische hulpmiddelen. Zo kochten we een bedje dat stevig genoeg was om er een deurtje in te maken, zodat ik er met mijn rolstoel makkelijk bij kon. Ook schaften we een extra lage kinderwagen aan, die je met één hand in elkaar kon zetten. Én we vonden een box op wielen.” Lachend: “Je wordt vanzelf hartstikke creatief.”

Over de begeleiding tijdens haar zwangerschap is Claudia enorm te spreken. “De gynaecoloog legde alles goed uit. Dat ze antibacterieel draad zouden gebruiken als ik gehecht moest worden na de bevalling, en dat dit onder verdoving moest – omdat ik op sommige plekken nog gevoel heb. Natuurlijk waren er ook risico’s. Zo was de kans op een keizersnee aanwezig. In mijn geval niet handig, want ik heb mijn buikspieren nodig om kracht te zetten. Dat wilde ik dus koste wat kost voorkomen.” Gelukkig bevalt Claudia op de natuurlijke manier van een gezonde zoon, Niek. “De weeën heb ik wel gevoeld, zelfs in mijn onderbenen – het leek een beetje alsof mijn been in slaap was gevallen. Alleen tijdens de persweeën kon ik niet voldoende kracht zetten, maar dat werd opgelost met een vacuümpomp. Ik kijk terug op een hele mooie bevalling.”

In gesprek

Zes jaar later gaat het nog steeds hartstikke goed met Claudia en Niek. “Vooraf dacht ik dat ik vanwege mijn beperking tegen bepaalde dingen aan zou lopen. Maar dat is het bijzondere van het moederschap: je voelt je eigen kind perfect aan, weet precies hoe het beweegt. Ook zoek je steeds naar oplossingen. Toen Niek bijvoorbeeld zwaarder werd en ik hem vanaf de grond wilde optillen, zorgde ik dat ik met een sjaal aan mijn rolstoel bleef vastzitten – dan kon ik niet voorover vallen.”
Niek weet niet beter dan dat z’n moeder in een rolstoel zit. “Hij vertelt zijn klasgenootjes er ook over. Dat ik van mijn paard ben gevallen, maar wel kan lopen met mijn exoskelet – vinden ze razend interessant. Helaas krijgt hij heel soms een vervelende opmerking. Mocht dat vaker gaan gebeuren, dan wil ik daar wel over in gesprek met de ouders. Misschien dat ik er een presentatie over kan geven op school. Het zijn nog maar kinderen, dus het is belangrijk om hen uit te leggen wat een dwarslaesie is.”

Regie nemen

Vertellen wat een dwarslaesie met je doet, maar vooral welke opties er allemaal zijn. Dát is de reden waarom Claudia haar verhaal doet. “Ondanks dat je beperkt bent, is er nog zoveel mogelijk. Oók het moederschap. Ik hoop dat ik andere wensmoeders kan inspireren met mijn verhaal, zodat ze vragen durven te stellen aan hun arts en zelf de regie nemen over hun leven. En géén smoesjes bedenken om het niet te doen, zoals ik in eerste instantie ook deed. Dat zou zonde zijn. Het moederschap is namelijk écht een verrijking van je leven.”