Berghemse dierenartsen in Zuid-Amerika: ‘Kloofie’

BERGHEM/ZUID-AMERIKA | Op 25 oktober 2022 vloog het Berghemse dierenartsenkoppel Emiel Brouwers en Leslie Nekkers naar Uruguay om vervolgens minimaal een jaar lang in hun Buca door Zuid-Amerika te cruisen. Hoe is het nu met ze, 15 maanden later?

“Voor we terugvliegen naar huis staan er nog zeker twee grote hoogtepunten op ons programma hier in Brazilië. Vijfhonderd kilometer over het strandzand rijden en een paar canyons bezoeken met superlatieven zo groot en diep als ze zijn.

15 maanden zijn we nu onderweg in Zuid-Amerika, en we komen terug, dát is zeker. Helaas hebben we al te horen gekregen dat we niet meer bij DAP Berghem kunnen werken, daar is geen ruimte voor ons. Inmiddels hebben we werk als dierenartsen gevonden in ‘t oosten van Nederland, maar ook bij DAP Vorstenbosch én iedere week bij Dierenpark Zie-ZOO in Volkel!

Eerst rijden we vanuit Florianópolis naar die kloven, Fortaleza en Itaimbezinho. Via een bochtige weg kruipen we richting Urubici omhoog. De pas Serra do Corvo is geweldig, op een gegeven moment niet breder dan onze auto. We genieten ontzettend alhoewel we in de eerste versnelling rijden omdat de twee het al niet meer trekt. Het gaat bijzonder steil omhoog. Heel veel van het uitzicht genieten we niet. Het is een beetje behoorlijk mistig. Maar die flarden die we zien zijn waanzinnig. Twee dagen later rijden we aan de andere kant de Serra do Rio do Rastro terug, met 284 S-bochten over het basaltsteen ook niet mis, maar keurig geasfalteerd voelt het toch anders.

We slapen in onze daktent op onze auto (Buca) in het Nationale Park dat vol met Araucariabomen staat. Het is een mooi plekje met uitzicht op de lichtjes van de stad beneden die kilometers verderop ligt. ‘s Ochtends zien we zelfs de oceaan, 100 km verderop! De ingang voor de kloof die we vandaag gaan bezoeken ligt vlak bij. We staan dus ruim op tijd als een van de eersten voor de deur. Een Overlander auto uit Zwitserland heeft recht voor de entree geslapen. “We hebben zelfs wifi van de parkranger gekregen”, zeggen ze blij tegen ons. Er is een maximaal aantal bezoekers hier per dag, vandaar.

We lopen samen op en kletsen voluit waar zij en wij allemaal geweest zijn en hoe lang en wat er gaaf was. Rico en Anja reizen met open einde, dat is zoiets als “nooit meer terug naar Zwitserland!” Zij hoeven niet meer te werken voor het geld, dus.
Tien kilometer verderop zien we de kloof, het mooiste uitzichtpunt van heel Brazilië. Anderhalve kilometer diep, steile rotswanden die als door een mes recht doorgesneden zijn. Met een zipline kunnen we schuin naar de overkant, een kilometer verderop.
Alleen, het is nu nog mistig, we zien niks. We hangen en liggen wat in het gras. Lopen wat op en neer. Zien meer toeristen komen. En die gaan weer. En dan ineens, met wind en zon. Het opent zich. Watervallen aan de overkant. Wat een uitzicht!!!